Exotaspoetnik en Facebookteiltje

“Steeds meer jongeren haken af van Facebook”, las ik online. Tieners vinden het niet cool meer om berichten op Facebook te zetten. Zeker nu ouderen het social medium massaal ontdekken. Je vader bezit een account, je tante, zelfs je opa. Facebook voelt onderhand zo’n beetje – zo schrijft een jongerenwebsite – alsof je moet aanschuiven bij een ‘verplicht familiediner’.

Trendwatchers zitten vaak enorm te zwoegen op dit soort onderzoeken. Maar ben je een beetje thuis op Facebook, dan kon je die conclusies zelf ook al trekken. Ik zie inderdaad steeds minder berichten van bevriende familieleden in de tienerleeftijd op mijn tijdlijn voorbijkomen, terwijl vriendschapsverzoeken van leeftijdsgenoten bij bosjes binnenstromen.

Vaak zijn dat verzoeken van voorheen nog verstokte digibeten. “Hoezo mailen? Als je een afspraak wilt maken, bel je maar!” Maar zelfs de Houtense vriendin die dat altijd het hardste riep, liet me laatst trots de appjes zien die ze wisselt met haar dochter. Ze heeft nu bovendien een Facebook-pagina.  Ze wil geen persoonlijke berichten online zetten, maar rondsnuffelen op andermans pagina’s vindt ze ‘enig’.

Naarmate meer leeftijdsgenoten rondsurfen op Facebook, merk ik nog iets op dat trendwatchers aan alle kanten bevestigen. Mijn generatie smacht naar nostalgie. Naar vroegah, zeg maar… Recent deelde ik bijvoorbeeld op mijn tijdlijn een oude foto van een moeder die haar kind wast in een zinken teiltje. Voor ik het wist, hadden meer dan tweeduizend mensen het bericht gelezen.

Als u mij inmiddels een beetje kent via mijn columns weet u dat ik zelf geen haar beter ben. Ik smul net als al mijn medevijftigers ook het meeste van zwart-witfoto’s op Facebook, leuke vintagekleding of zoals laatst: een berichtje dat Exota weer te koop is.

Exota staat alleen al garant voor zoveel warme herinneringen. Bodempje koffiemelk, paar scheppen suiker, de bekende priklimonade van weleer erbij schenken. En je hebt een spoetnik. Ik zie het me nog drinken toen ik zes was…

Column EigenHoutje nr 1 / 2016