‘I am a night owl’, zei iemand laatst tegen me tijdens een etentje. Hij bedoelde: ‘Ik ben een nachtbraker.’ Iemand die rustig tot een of twee uur ‘s nachts opblijft. En steeds leuker uit de hoek komt naarmate het later wordt.
Nou laat ik je gelijk uit de droom helpen: dat ben ik dus niet, gezellig als het laat wordt. Na tien uur val ik stil, krijg blosjes op mijn wangen, kleine ogen. En als ik samen met lief op de bank een Engelse detective kijk, kak ik in. Geen idee wie de moord pleegde, ik schrik pas wakker tijdens de aftiteling. Lees verder
Column EigenHoutje Magazine